#BlimageNL

Inspiratiebron voor mijn eerste onderwijs 'blimage', een samenvoeging van blog & image, is de foto van een rups, aangereikt door een favoriete edublogger, Frans Droog.

Rupsen vervellen meestal vier tot vijf keer in hun leven. Elke keer als ze uit hun jasje groeien barst de huid open. Veel soorten zien er als kleine rups anders uit dan in het laatste stadium. Daarna vindt verpopping plaats, en komt de volwassen vlinder tevoorschijn.

Deze Wikipedia-kennis is van toepassing op mijn onderwijsloopbaan. Wat wilde ik begin jaren zeventig graag journalist worden, maar ik werd democratisch uitgeloot voor de school voor journalistiek. Op zoek naar een alternatief ontdekte ik dat er voor het eerst meiden op de ‘kweekschool’ in Heerlen zouden worden toegelaten en het lokale hippie-café & de Bierstube op loopafstand lagen. Extrinsiek gemotiveerd dook ik de onderwijswereld in, want de aantrekkelijke prikkels kwamen dus voornamelijk van buitenaf.

Dat werd anders toen ik als 21-jarige mijn debuut mocht maken als gymleraar op een basisschool en voor een paar lessen Nederlands op een pas gestarte mavo. Na amper een jaar koos ik definitief voor de wat oudere jeugd. Wat ik toen niet wist, was dat een klaslokaal met te veel prikkels geen goede leeromgeving is. De hele achterwand van mijn eigen lokaal werd volgeplakt met posters van pop- en voetbalsterren. Rijen werden, ondanks hoofdschuddende collega’s, groepjes van vijf. Als beginnend docent stapelde ik de ene pedagogische/didactische fout op de ander, maar ik bleef door drie oorzaken overeind. Moeder Natuur heeft me een veel te strenge gelaatsuitdrukking meegegeven die zelden weerspiegelt hoe ik me op dat moment werkelijk voel, maar die in een klas er meestal voor zorgt dat orde houden het probleem niet is. Ook investeerde ik in een goede relatie met de leerlingen door op een vaak wat provocerende manier interesses te delen. Als de hele klas voor Ajax was, koos ik een seizoen en schooljaar voor PSV. Hardrockers liet ik luisteren naar Leonard Cohen. Brave dorpsmeiden en –jongens werden naar de eerste edities van Pinkpop meegenomen.

En de derde oorzaak: al snel ontdekte ik een eigen stijl van lesgeven. Graag was ik een geboren verhalenverteller geweest, zoals mijn eigen favoriete docent Engels die de gebrekkige voorlichting van mijn ouders volledig compenseerde in zijn onvergetelijke literatuurlessen over ‘Women in Love’ by D.H. Lawrence en Shakespeare. Maar helaas, leerlingen hangen zelden aan mijn lippen als ik aan een lang verhaal begin… Naast het organiseren van tal van buitenschoolse activiteiten bleek vooral het geven van een korte instructie van hooguit een kwartier mijn ding. Dan was ik bijvoorbeeld in staat om 90 procent van de klas uit te leggen hoe eenvoudig het is om geen enkel fout meer te maken met d of t bij een werkwoordvervoeging. Dat was mijn kracht en lot tegelijk. Ze weerhielden me er niet van om elke dag met plezier naar mijn werk te gaan.

En toch bleef het kriebelen, was er de drang naar méér en tegelijk het besef dat ik inmiddels met het onderwijsvirus was besmet. Op een bruggetje van een Zuid-Limburgs beekje vertelden mijn hart en brein 38 jaar geleden wat ik moest doen. Elke week 12 tot maximaal 15 uur blijven lesgeven en de resterende energie en creativiteit gebruiken voor die andere interesses. De rups in mij werd dominant. Elke vijf jaar wilde ik vervellen door weer een nieuwe uitdaging aan te gaan. Zo geschiedde. Eerst was ik pop- en radiojournalist. Daarna sportjournalist en eindredacteur van een voetbalblad. Vervolgens richtte ik een eigen pr-bureau op, werd voorlichter van een fusiegemeente, zette eigen onderwijsmethodes in de markt (Gelukskunde en Slimmerkunde) en was nauw betrokken bij menig evenement. In de praktijk betekende dat soms dat ik op de toilet van een benzinestation mijn kostuum inruilde voor een doorsnee docenten-outfit na een bijeenkomst met de SNS-top in Den Bosch en vóór een blokuur spraakkunst op 3 mavo. Of het opnemen van een week onbetaald verlof als er weer een EK of WK voor de deur stond. Of uitzoeken hoe ik voor een bepaalde klus toch nog wat langer gedetacheerd kon worden door mijn school.

Die combinatie heeft ervoor gezorgd dat ik tot op de dag vandaag binnen en buiten de onderwijswereld opensta voor innovatie en nieuwe uitdagingen en niet verzuurd de dagen tot mijn pensioen tel. Nee, ik heb het voorrecht om nog vier jaar in het onderwijs werkzaam te zijn. Komend schooljaar mag ik op de maandagen als volwassen onderwijsvlinder 30 startende docenten begeleiden. De nieuwe rupsen dienen zich aan. Zonder lange verhalen en vooral vragen stellend vlieg ik hen tegemoet. Was deze vakantie maar al voorbij… 

Ben je zelf werkzaam in het onderwijs? Misschien kunnen de volgende foto's je inspireren om ook je eerste blimage te schrijven. Hoe die verspreid kan worden, kun je lezen in het blog van Frans Droog.